 | Nou, ik weet het nog niet hoor. Ik lig altijd zo op de vloer. O ja? Nou, dan ga je gewoon mee en betaal je pas als je de hele ochtend staand met je eigen ogen open heb meegemaakt. Deal! |
's Ochtends bel ik nog even mijn moeder. Mam, ik ben toch allergisch voor formaldehydegas? Ja, hoezo? Nou, wat krijg ik dan? Dan krijg je geen lucht meer en ga je ontzettend hard hoesten. Duurt wel even voordat dat over is ook. Oww. Wat dan? Nou, ik sta op het punt te vertrekken naar de snijzaal. En daar worden de lichamen (dat noemen ze daar preparaten) ingebalsemd met onder andere formaldehydegas. Nou, succes dan, loop er maar uit als je het voelt aankomen. Haha!, hoor ik mijn vader op de achtergrond, die loopt er niet uit, die wordt eruit gesleept. Dan ligt ze allang hoor.
Enorm opgelucht stap ik de auto in van mijn opleidingsgenoot Sportmassage. Als ik dit geweten had. Gewapend met ijzer in mijn maag in de vorm van appelstroop op brood en een fles water met Roosvicee Fero, rijden we de parkeerplaats van het Erasmus in Rotterdam in. Verwarring! Veel bordjes met UIT, we zijn er net, en we rijden ook nog in de route naar het Mortuarium. We lopen met een medewerker mee, want die weet dat er wat deuren veranderd zijn. Nu maar hopen, dat we straks ook de goede deur naar de snijzaal in gaan.
Leuke student
Onze eigen docent is er niet bij, maar haar man pakt haar taken even op voor vandaag. Top! De 4e jaars student, die onze groep begeleidt, valt in de smaak bij een paar van mijn medestudenten en ik dacht, als ik mij nu focus op hem, dan komt alles vast wel goed. We krijgen een jas aan, wassen onze handen en gaan een zaal in waar witte lakens op wat tafels liggen met bobbels eronder. Aan de vorm zie je al een beetje wat er zou kunnen liggen. Strak achter mij staat een opleidingsgenoot. Ah, wat lief, die wil me opvangen als ik gelijk al geheel in stijl horizontaal ga. Ik kijk om en aan haar gezicht zie ik al dat zij het even zwaarder heeft dan ik. Dat heb ik weer, moet ik nog overeind blijven ook.
Het laken verdwijnt rustig. Onder een duidelijke speech van de 4e jaars student en rustige bewegingen kijken we tegen een in alcohol gedrenkte deken aan. We krijgen rustig aan het lichaam gezien van een vrouw die haar lichaam ter beschikking heeft gesteld aan de wetenschap. Deze vrouw ligt hier al vele jaren. Niet dat er een tekort is aan lichamen voor de wetenschap, er is zelfs een overschot. Orgaandonoren zijn er wél te weinig. De student kan het niet vaak genoeg herhalen, zo zegt hij zelf. Hij heeft ons drie keer herinnerd aan deze mogelijkheid in het eerste half uur. Het kan niet beide overigens. Je bent óf donor óf je stelt je lichaam ter beschikking aan de wetenschap.
Ik praat heel weinig en adem door mijn neus, om de schade van het formaldehydegas te beperken. Of we weten waar dit gas nog meer in zit. "Ja!" roep ik. "Het zat vroeger in de lijm van spaanplaat." Dat wist onze student niet. Wél dat het in gezichtscrème zit. Jegh! Thuis gelijk even nakijken.
Honger!
Interessant om te zien hoe de organen eruit zien in verhouding en waar ze vast zitten. Zo zie je bijvoorbeeld dat je darmen over de gehele lengte vast zitten. Het is niet zo dat je een paar meter darmen uit kan rollen op de operatietafel of hier in de snijzaal. Blindedarmontsteking is eigenlijk een ontsteking aan het wormvormig aanhangsel (appendix vermiformis). Wormvormigaanhangselontsteking is een bekbreker, dus houden ze het op blindedarmontsteking. Gaat het nog goed?, vraagt de man van onze docent. Jawel, ik heb nog nergens last van denk ik.
Mijn darmen beginnen aan te geven dat ze honger hebben. Huh?! Ik trek mijn buik in om het geluid enigszins te beperken. Lukt niet. Drie boterhammen met appelstroop en een banaan heb ik gegeten vanochtend. Wat is dat toch met snijzalen en honger? Wat je ziet en ruikt is alles behalve smakelijk.
Handschoentjes aan
Waar het uiteindelijk om draait voor onze groep, zijn natuurlijk de botten en de spieren. Je ziet waar de spieren vastzitten, hoe dik of groot ze zijn, hoe dicht ze op een andere spier zitten. Een tafel met losse preparaten nodigt uit om de spieren te voelen en gewrichten te bekijken. En sta ik uiteindelijk gewapend met handschoentjes aan vooraan met m'n neus op alle 'onderdelen'. Aan het einde van de ochtend hebben wij drie complete lichamen en twee tafels met losse onderdelen aangeboden gekregen. Het feit dat je de anatomie zo goed kan bestuderen is een enorme verrijking. Artsen in opleiding zijn deze mensen, die hun lichaam aan de wetenschap hebben opgegeven, eeuwig dankbaar. Alleen hebben ze daar zelf nu niet zoveel meer aan. Ik had een missie, ik ben overeind gebleven. Eigenlijk heb ik nergens last van gehad. Als ik dit geweten had.
Enorm opgelucht stap ik de auto in van mijn opleidingsgenoot Sportmassage. Als ik dit geweten had. Gewapend met ijzer in mijn maag in de vorm van appelstroop op brood en een fles water met Roosvicee Fero, rijden we de parkeerplaats van het Erasmus in Rotterdam in. Verwarring! Veel bordjes met UIT, we zijn er net, en we rijden ook nog in de route naar het Mortuarium. We lopen met een medewerker mee, want die weet dat er wat deuren veranderd zijn. Nu maar hopen, dat we straks ook de goede deur naar de snijzaal in gaan.
Leuke student
Onze eigen docent is er niet bij, maar haar man pakt haar taken even op voor vandaag. Top! De 4e jaars student, die onze groep begeleidt, valt in de smaak bij een paar van mijn medestudenten en ik dacht, als ik mij nu focus op hem, dan komt alles vast wel goed. We krijgen een jas aan, wassen onze handen en gaan een zaal in waar witte lakens op wat tafels liggen met bobbels eronder. Aan de vorm zie je al een beetje wat er zou kunnen liggen. Strak achter mij staat een opleidingsgenoot. Ah, wat lief, die wil me opvangen als ik gelijk al geheel in stijl horizontaal ga. Ik kijk om en aan haar gezicht zie ik al dat zij het even zwaarder heeft dan ik. Dat heb ik weer, moet ik nog overeind blijven ook.
Het laken verdwijnt rustig. Onder een duidelijke speech van de 4e jaars student en rustige bewegingen kijken we tegen een in alcohol gedrenkte deken aan. We krijgen rustig aan het lichaam gezien van een vrouw die haar lichaam ter beschikking heeft gesteld aan de wetenschap. Deze vrouw ligt hier al vele jaren. Niet dat er een tekort is aan lichamen voor de wetenschap, er is zelfs een overschot. Orgaandonoren zijn er wél te weinig. De student kan het niet vaak genoeg herhalen, zo zegt hij zelf. Hij heeft ons drie keer herinnerd aan deze mogelijkheid in het eerste half uur. Het kan niet beide overigens. Je bent óf donor óf je stelt je lichaam ter beschikking aan de wetenschap.
Ik praat heel weinig en adem door mijn neus, om de schade van het formaldehydegas te beperken. Of we weten waar dit gas nog meer in zit. "Ja!" roep ik. "Het zat vroeger in de lijm van spaanplaat." Dat wist onze student niet. Wél dat het in gezichtscrème zit. Jegh! Thuis gelijk even nakijken.
Honger!
Interessant om te zien hoe de organen eruit zien in verhouding en waar ze vast zitten. Zo zie je bijvoorbeeld dat je darmen over de gehele lengte vast zitten. Het is niet zo dat je een paar meter darmen uit kan rollen op de operatietafel of hier in de snijzaal. Blindedarmontsteking is eigenlijk een ontsteking aan het wormvormig aanhangsel (appendix vermiformis). Wormvormigaanhangselontsteking is een bekbreker, dus houden ze het op blindedarmontsteking. Gaat het nog goed?, vraagt de man van onze docent. Jawel, ik heb nog nergens last van denk ik.
Mijn darmen beginnen aan te geven dat ze honger hebben. Huh?! Ik trek mijn buik in om het geluid enigszins te beperken. Lukt niet. Drie boterhammen met appelstroop en een banaan heb ik gegeten vanochtend. Wat is dat toch met snijzalen en honger? Wat je ziet en ruikt is alles behalve smakelijk.
Handschoentjes aan
Waar het uiteindelijk om draait voor onze groep, zijn natuurlijk de botten en de spieren. Je ziet waar de spieren vastzitten, hoe dik of groot ze zijn, hoe dicht ze op een andere spier zitten. Een tafel met losse preparaten nodigt uit om de spieren te voelen en gewrichten te bekijken. En sta ik uiteindelijk gewapend met handschoentjes aan vooraan met m'n neus op alle 'onderdelen'. Aan het einde van de ochtend hebben wij drie complete lichamen en twee tafels met losse onderdelen aangeboden gekregen. Het feit dat je de anatomie zo goed kan bestuderen is een enorme verrijking. Artsen in opleiding zijn deze mensen, die hun lichaam aan de wetenschap hebben opgegeven, eeuwig dankbaar. Alleen hebben ze daar zelf nu niet zoveel meer aan. Ik had een missie, ik ben overeind gebleven. Eigenlijk heb ik nergens last van gehad. Als ik dit geweten had.
RSS Feed